Η αλόη βέρα, ή αλλιώς αλόη η γνήσια, είναι γνωστή ως φαρμακευτική αλόη και αποτελεί ένα είδος φυτού, με πολύτιμο χυμό, που κατάγεται από τη Βόρεια Αφρική, τις Κανάριους Νήσους και το Πράσινο Ακρωτήρι. Αναπτύσσεται σε άνυδρες περιοχές και συναντάται ευρέως στην Αφρική. Τα τελευταία χρόνια, λόγω της αυξημένης ανάγκης για τις ευεργετικές ιδιότητες της αλόης, η παραγωγή της έχει αναπτυχθεί και στην Ελλάδα.

Η αλόη βέρα όταν τεμαχιστεί εκκρίνει δύο υγρά, τα οποία έχουν διαφορετικές επιδράσεις και ιδιότητες. Ο κιτρινοπράσινος χυμός που εκκρίνεται, όταν κοπεί το πράσινο μέρος του φύλλου, περιέχει αλοΐνη και είναι ερεθιστικός. Αντίθετα, οι επουλωτικές ιδιότητες του φυτού βρίσκονται στο διαφανές υγρό που εκκρίνεται από το εσωτερικό του φύλλου, όταν αυτό τεμαχιστεί ή συνθλιβεί.

Η αλόη η γνήσια, περιέχει πλήθος αξιοσήμαντων στοιχείων, όπως πολυσακχαρίτες, ανθρακινόνη και λεκτίνες,

χάρη στα οποία οφείλονται τα θετικά της χαρακτηριστικά. Συνιστάται για θεραπείες στην εναλλακτική ιατρική, αλλά και στις πρώτες βοήθειες οικιακής χρήσης. Κατά κύριο λόγο, ο εσωτερικός πολτός του φυτού και η κίτρινη αλοΐνη χρησιμοποιούνται εξωτερικά για επούλωση πληγών και εγκαυμάτων, καθώς και στην ανακουφίση του δέρματος από τραυματισμούς και δερματικές παθήσεις, όπως το έκζεμα, η ψωρίαση και η δερματοφύτωση. Μάλιστα, οι ευεργετικές ιδιότητες από τη χρήση του ζελέ είναι σχεδόν άμεσες, αφού προσθέτουν ένα επιπλέον στρώμα πάνω στις πληγές, ικανό να μειώσει την πιθανότητα μόλυνσης. Σήμερα, η αλόη βέρα χρησιμοποιείται και εσωτερικά σε πόσιμη μορφή. Ο πολύτιμος χυμός της αλόης, αποδείχθηκε πως ανακουφίζει από τη δυσφορία του πεπτικού συστήματος και διάφορων στομαχικών διαταραχών. Επίσης, βοηθά την υγεία της καρδιάς και μπορεί να φανεί χρήσιμη στην αντιμετώπιση του διαβήτη τύπου Β.

Αξίζει να σημειωθεί, πως οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν την αλόη βέρα για τη θεραπεία των πληγών. Ωστόσο, κατά τη μεσαιωνική εποχή, το κίτρινο υγρό που βρίσκεται στα φύλλα του φυτού και περιέχει αλοΐνη, χρησιμοποιούνταν ως καθαρτικό. Επίσης, η αλόη η γνήσια χρησιμοποιήθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο ως επουλωτικό πληγών και τραυμάτων, κατά την πολυετή εκστρατεία του στην Ασία.